به نقل از «تسنیم»

یادداشت| خُراشاد، ماجرای زنانی که با هنر ۳۰۰ ساله، جهانی شدند!

تاریخ انتشار: ۱۹ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۸۰۰۵۲۳

صدای دستگاه "توبافی"، از هر خانه روستای خراشاد شنیده می‌شود تا تنور خانه را گرم نگه دارد. زنان روستا از این کار درآمد دارند و کمک‌خرج خانواده هستند. - اخبار فرهنگی -

خبرگزاری تسنیم- گروه فرهنگی

"خراشاد"، نام یکی از روستاهای خراسان جنوبی است که توانسته عناوین روستای جهانی و اولین روستای هدف صنایع دستی کشور را بگیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

جهانی شدن روستا، با همت و تلاش زنانی بوده است که با عزمی راسخ مانع از بین رفتن هنری 300 ساله شدند.

"هنرمند واحد 5"، تلاش برای معرفی نقاشی پُرسابقه و کمتر شناخته شده‌است

صنایع دستی جز یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار در گردشگری کشور است. اگرچه در چندسال اخیر به دلیل اپیدمی کرونا، دچار رکود شده، اما با حمایت جدی از طرف وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی نیز رو‌به‌رو نبوده است.

اگر فکری به حالش نشود، دیگر نه هنری می‌ماند و نه هنرمندی. اما در شمال شرق ایران، نزدیکی‌های بیرجند انگار این ماجرا فرق می‌کند. چرخ پارچه‌بافی 300 ساله روستای خُراشاد، با دست‌های پرتوان زنان روستا، می‌چرخد و این هنر را سرپا نگه داشته است.  پارچه‌بافی از چهار پیرزن روستایی شروع شده و تاکنون 1860 نفر را پوشش می‌دهد.

صدای دستگاه توبافی (پارچه‌بافی)، از هر خانه روستای خراشاد، شنیده می‌شود تا تنور خانه را گرم نگه دارد. زنان روستا از این کار درآمد دارند و کمک‌خرج خانواده هستند.

مستند خراشاد، روایت زنانی است که هرخانه را به یک کارخانه و یک پایگاه اقتصاد مقاومتی تبدیل کرده‌اند. طوری که فاطمه ذاکریان، خالق این کار می‌گوید: در خانه‌ای که مادر، هنری را یاد بگیرد، هنر به فرزندانش نیز منتقل می‌شود.

اگرچه ابتدای مستند، مکثی طولانی بر تصاویر هوایی روستا و طبیعت بکرش دارد، که ممکن است کمی حوصله‌سربر باشد، اما دیدن زنانی که با ایده‌های بازاریابی‌شان تلاش کرده‌اند، دسترنج زنان روستایی را به فرانسه، انگلیس و ایتالیا برسانند، خالی از لطف نیست. زنانی که بسم‌الله می‌گویند و با لمس تار و پودها، پارچه‌هایی باکیفیت تولید می‌کنند تا نام روستای خراشاد، جهانی شود و بشود اولین روستای هدف صنایع دستی کشور.

آثار بخش مسابقه "مستند" و "فیلم داستانی" جشنواره عمار اعلام شد

از ویژگی‌های برجسته مستند، نشان دادن مراحل تولید پارچه‌هاست. با چرخش و زاویه دید درست در فیلمبرداری مستند، حس بودن کنار بانوان روستای خراشاد دست می‌دهد، دلتان می‌خواهد شانه ماشین توبافی را دستتان بگیرید و کمی این هنر را یاد بگیرید. نخ‌های رنگارنگ، پارچه‌های رنگی و خانه‌ای که مستند در آن تهیه شده، آنقدر فضای متبوعی دارد که چشم مخاطب را خسته نمی‌کند.

مستند، ابعاد یک زن صبور مجاهد مقاوم در روستای خراشاد از قاب دوربین پیداست هر چند جای خالی مصاحبه با خانم‌هایی که برای خانم ذاکریان، پارچه می‌بافند، در مستند حس می‌شود اما سلام و احوالپرسی‌شان با خانم ذاکریان آنقدر گرم و صمیمانه است که می‌شود فهمید از کارشان رضایت دارند.

خانم ذاکریان، انگار حالا دارد تلاش‌های چندساله‌اش را می‌بیند. او که بسیاری‌ از ایده‌های توبافی و شروع کار را از مادر شهیدی وام گرفته است که مهربانانه برای توبافی دلسوزی می‌کرده،  به زنان روستا توبافی یاد داده و قدم بزرگی در این مسیر برداشته است.

انتهای پیام/

منبع: تسنیم

کلیدواژه: صنایع فرهنگی زن روستایی زندگی روستایی مستند صنایع فرهنگی زن روستایی زندگی روستایی مستند روستای خراشاد زنان روستا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۸۰۰۵۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزییات کشف معماری ۴۵۰۰ ساله در شرق ایران اعلام شد

آفتاب‌‌نیوز :

تپۀ پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی ثبت شده است. این تپه در سال ۱۴۰۲ از طرف دانشگاه زابل برای آموزش دروس عملی باستان‌شناسی به دانشجویان این رشته در دانشکدۀ هنر و معماری، برای فصل دوم کاوش شد که مهمترین یافته‌های آن، یک سازه معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) بود، که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است.

حسین سرحدی ـ عضو هیأت علمی دانشگاه زابل ـ که سرپرستی دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپۀ پیرزال سیستان را به عهده داشت، گاه‌نگاری محوطه پیرزال را بر اساس یافته‌های سطحی، به دورۀ IV شهر سوخته نسبت داده است، درباره جزئیات کشف بقایای معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) توضیح داد: این معماری شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیۀ جنوبی یک حیاط مرکزی است.

او اضافه کرد: کاوش‌های اخیر بیانگر وجود یک کوچه است که احتمالاً این ساختمان را به ساختمان‌ها یا خانه‌های دیگر مرتبط می‌کرده است. بقایای این کوچۀ در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشاندهندۀ توسعۀ ساخت و ساز در دورۀ آخر عصر مفرغ سیستان است.

در این فصل، که کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر کاوش شد، سفال‌هایی متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرک‌ها و اشیاء شمارشی نیز کشف شد.

باستان‌شناسان همچنین اشیائی را در ارتباط با مدیریت کالا و نظام داد و ستد محلی کشف کرده‌اند که استقرار در این مکان را با سایر محوطه‌های اطراف برقرار می‌کرد. این کالا‌های مبادلاتی به گمان باستان‌شناسان شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو، گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر آن‌ها، مبادلۀ اشیاء سنگی همچون پیکَرَک‌ها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است.

سرحدی درباره اهمیت این تپه باستانی گفت: بنا به یافته‌های سطحی، به نظر می‌رسد «پیرزال» یکی از بزرگترین تپه‌های متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان است، که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث باستان‌شناسی جنوب شرق ایران به شمار می‌رود.

منبع: خبرگزاری ایسنا